Hoe groter de groep, hoe blijer je je voelt.

Het valt me vaak op, hoe respectloos de verkondigers van gods woord met de gevoelens van anders denkenden omgaan.
Zo heeft de Italiaanse premier Berlusconi, nadat hij zich had verzekerd van pauselijke steun, de vader van Eluana, vlak na het versterven van diens dochter, een moordenaar genoemd.

Zelfs de botste christen kan zich toch voorstellen, dat iemand wiens dochter zojuist is gestorven, pijn heeft. Ook al heeft die man een strijd gevoerd waar je het niet mee eens bent, namelijk het recht om zijn dochter in coma een menswaardige dood te laten sterven, in plaats van dat allerlei machines bloed door haar blijven rondpompen.
Juist als die persoon een 17 jaar lange alles verslindende morele en juridische strijd heeft gevoerd om zijn dochter te mogen laten sterven, juist dàn betracht je toch terughoudendheid, of zelfs compassie, misschien niet als premier, maar toch zeker wel als mens.
De premier van Italië weet echter niet beter te doen, dan de vader aan de christelijke schandpaal te nagelen . .

Bij de voedselbank, waar ik als vrijwilliger werk en die in handen is van een groep christenfundamentalisten, wordt ook zo geoordeeld, jòh.
Op iedereen hebben ze wel wat aan te merken: Politieke en economische vluchtelingen, Italianen ten zuiden van Rome, vrijdenkers en anderen die iets linkser dan extreem rechts denken, ze worden allen verfoeid. Ook zigeuners, atheïsten, homo's, gescheiden vrouwen, ach de lijst is oneindig . . .
Van deze schatjes kreeg ik een pamfletje mee naar huis, waarop de christenvisie op de zaak Eluana stond beschreven.
Dit zijn de situaties waarin ik blij ben, dat mijn Italiaans nog veel te wensen overlaat.
Zonder echt mijn best te doen, begrijp ik er namelijk niet zo veel van en dat is in geval van fundamentalistische pamfletjes veel beter voor mijn bloeddruk.
In de prullenbak met die troep.

Maar ze zijn ook wel leuk hoor, die christenen: van de week was collega Antonio naar de dokter gegaan omdat hij zo’n keelpijn had en het bleek weliswaar een tumor, maar niet kwaadaardig en zijn zoon was rondgestuurd om iedereen persoonlijk te bedanken, omdat ze zo goed hadden gebeden, waardoor het dus allemaal reuze meeviel, met die keel.
Ook de zieke oma van collega Giuseppe, die ook heel hard had gebeden, kreeg via haar kleinzoon de oprechte dank en het verzoek om nog even dòòr te bidden tot na de operatie.

De christenen houden elkaar en zichzelf lekker bezig op deze manier en dat is uitstekend voor het sociale contact. En daar wordt een mens gelukkig van.

Als je je namelijk een gewaardeerd lid voelt van een groep, maakt dat je blij.
En hoe groter de groep waar je bij hoort, hoe blijer je je voelt.
Snap je nou waarom ze alsmaar aan het zieltjes winnen zijn?
Hoe groter de groep, hoe blijer je je voelt.